Verkenning met een bang hart – de beklimming van de Rupertiberg

Hey allemaal, Elise hier!

Met nog maar enkele dagen te gaan voor dé grote dag, besloten we het fietsparcours van de Ironman in Klagenfurt te verkennen. De weersvoorspellingen zaten niet helemaal mee, dus we kozen ervoor om het parcours met de auto te doen. Slim en veilig… dachten we.

Tot we aankwamen boven op de beruchte Rupertiberg. Dé klim van het parcours. En het wordt nog zwaarder dan gedacht… Want tijdens de wedstrijd moeten we deze berg niet één, maar twéé keer beklimmen. Boven aangekomen besloten we om toch even onze fietsen uit te laden en een stuk bergaf én bergop te rijden. Even voelen wat ons te wachten stond.

En daar kwam het besef… en de stress. Hard. Mijn benen wilden niet mee. Elke pedaalslag voelde zwaar, alsof er lood in zat. Ik raakte amper boven. Paniek. Ik voelde me zwak. Onzeker. De angst greep me naar de keel. Wat als dit het is? Wat als mijn lichaam écht niet meer meekan?

We keerden terug naar ons verblijf, waar Viktor me probeerde gerust te stellen. Maar het zat diep. Mijn vertrouwen was zoek.

En toen kwam Viktor met een briljant idee. “Op je rollen zit toch een ander verzet? Misschien moeten we dat op je koersfiets zetten.”

En zo begonnen ze, Viktor met hulp van Sam, laat op de avond, aan de verbouwing van mijn fiets. Eerst het verzet van de rollen demonteren en reinigen. Daarna het bestaande verzet van mijn fiets afhalen en het andere monteren. Twee kerels, in de weer met gereedschap en vuile handen… maar met één doel: mij helpen om boven te geraken.

Wat een steun. Wat een vriendschap. Dankzij hen kreeg ik opnieuw een sprankeltje hoop. Een lichter verzet betekent dat ik soepeler kan klimmen, dat mijn benen minder zullen afzien, en dat ik mijn energie beter kan verdelen.

Dit is geen solo-avontuur. Dit is teamwork. Een Ironman doe je niet alleen, zelfs al sta je alleen aan de start.

Slaapwel iedereen,
morgen is er weer een dag dichter bij Klagenfurt.

Elise