De ochtendstond

Hey sportvrienden,

Vandaag is het zover. Dé dag waar ik maanden naartoe heb geleefd. De grote dag van de Ironman in Klagenfurt. Een dag die al vroeg begon, letterlijk én figuurlijk.

Om vier uur ’s ochtends ging de wekker af. Niet dat ik veel geslapen had… elk uur had ik zien voorbijgaan op de klok. De zenuwen zaten diep. Alles was nieuw. Zou het lukken? De weersvoorspellingen hielpen ook niet bepaald om die twijfels weg te nemen. Toch probeerde ik de rust te bewaren. In mijn hoofd speelde ik het parcours opnieuw en opnieuw af. Visualiseren, ademhalen, vertrouwen.

Ik trok mijn zorgvuldig klaargelegde kleren aan. Beneden waren de anderen zich ook al aan het klaarmaken. Ondanks het vroege uur hing er een uitgelaten sfeer. De adrenaline zat al goed. We ontbeten samen met pannenkoeken en beats op de achtergrond. ‘WE ARE BELGIUM’ van Average Rob gaf ons de juiste drive. Het voelde alsof we als team op missie vertrokken.

Na het ontbijt stapten we in de auto richting wisselzone. Daar deden we onze laatste voorbereidingen: de bidons op hun plaats, banden oppompen, materiaal dubbelchecken. Elk detail werd nagekeken, tot in de puntjes.

En ja, ook het beruchte stresskakje mocht niet ontbreken. Iedereen had nog een dringend afspraakje met de lokale Dixi’s. Het hoort er nu eenmaal bij.

Op weg naar de zwemstart gaven we onderweg nog een interview aan Michiel, onze eigen persoonlijke reporter. Hij volgde ons van dichtbij en legt alles vast voor een aftermovie die hopelijk recht zal doen aan dit avontuur.

En toen was het moment daar… Klaar voor de start. Klaar voor 3,8 kilometer zwemmen, 180 kilometer fietsen en een marathon van 42 kilometer. Klaar om mezelf tegen te komen. Klaar om te vechten. Klaar om te finishen.

Tot in het volgende verslag… van de race zelf.