Medaille-uitreiking & onverwacht nieuws: op naar Nice!

Hey allemaal,

Een nieuwe dag brak aan. Verrassend genoeg voelde ik me eigenlijk best goed. Mijn benen deden niet overdreven veel pijn, ik kon de trap zonder al te veel moeite af en ook mijn maag leek eindelijk weer wat tot rust gekomen.

Rond 11 uur vertrokken we richting de afsluitende ceremonie, samen met alle andere atleten uit de verschillende leeftijdscategorieën. Van 18 tot zelfs 80 jaar, echt bewonderenswaardig wie er allemaal meedoet aan zo’n loodzware wedstrijd. De zon brandde al stevig, maar de sfeer zat goed. We dronken iets samen en blikten met een glimlach (en zweet op het voorhoofd) terug op gisteren.

Tijdens de ceremonie werden één voor één alle gekwalificeerden voor het WK afgeroepen. Mijn age-group, 25–29 jaar, liet even op zich wachten. Maar dan… daar klonk plots mijn naam:

“Elise Farrazijn – From Belgium.”

Ik keek even naar Viktor om te checken of ik het goed gehoord had. Jawel. Ik had me gekwalificeerd voor het WK in Nice! Een mix van ongeloof, trots en pure vreugde overviel me.
Op 22 september 2024 mag ik starten op het Wereldkampioenschap Ironman in Nice.

Ik kreeg mijn ‘coin’ (het officiële symbool van kwalificatie) en het bijbehorende formulier overhandigd. En zoals dat bij Ironman hoort: “wil je je plek verzilveren, dan moet je meteen bevestigen en het inschrijvingsgeld in orde brengen”. Het bedrag van 1800 euro werd ter plaatse meteen voldaan, anders was de kwalificatie niet geldig. Plots werd het heel tastbaar. Ik ga naar het WK.

We aten nog iets en namen samen een laatste reeks foto’s aan het prachtige meer. Ik raakte nog in gesprek met een inspirerende Britse atlete, Emi Fletcher. We deelden onze ervaringen, ons afzien, onze overwinning. Wat een mooie afsluiter van dit avontuur.

Eenmaal terug in ons huisje begonnen we stilaan in te pakken. De terugrit naar België wachtte, maar het hoofd zat al bij september.

Tijd om even te bekomen, maar vooral: op naar het volgende avontuur.