De laatste rechte lijn naar Klagenfurt – met een bang hartje
Hey allemaal, Elise hier
De Ironman van Klagenfurt nadert nu echt snel. De zenuwen beginnen te komen, maar het gevoel is helaas niet wat ik gehoopt had. De donkere periode blijft aanslepen. Fysiek blijf ik op mijn limiet, mentaal probeer ik elke dag opnieuw recht te krabbelen. De halve triatlon van Lievegem was een mooie ervaring om nog eens de wissels te oefenen, maar het voelde vooral aan als een gevecht tegen mezelf.
Meerdere bloedonderzoeken, artsenbezoeken en nog een allerlaatste ijzerspuit deze week… en toch blijven de bloedwaarden ondermaats. Ondanks het negatieve advies van de laboresultaten gaf mijn sportarts me toch het vertrouwen om te vertrekken. Zijn woorden en geloof in mijn ervaring en inzet geven me kracht. Met een klein hartje, maar ook een groot doel, maken we ons dus klaar om richting Oostenrijk te vertrekken.
Wat velen vaak vergeten, is dat het trainen niet gebeurt op momenten van rust, maar eerder tussen de drukte door. Het is niet werken tussen de trainingen, maar trainen tussen de patiënten en de administratie door. De praktijk vraagt dag in, dag uit veel inzet en verantwoordelijkheid. Gelukkig sta ik er niet alleen voor. Ik ben mijn hele team enorm dankbaar dat zij blijven doorzetten en de zorg voor onze patiënten op zich nemen, zelfs wanneer ik fysiek of mentaal minder aanwezig kan zijn. Hun steun betekent alles voor mij.
En dan is er natuurlijk Viktor. Ondanks zijn eigen revalidatie blijft hij de rots in mijn voorbereiding. Hij zorgde opnieuw voor het perfecte onderhoud van mijn materiaal en bleef me, waar mogelijk, steunen. Tijdens de trainingen, het klaarzetten van voeding en kledij, maar ook gewoon met zijn aanwezigheid. Hij was er bij elke stap van deze voorbereiding. Ik ben hem daar zo dankbaar voor.
We gaan op pad met onzekerheid, maar ook met hoop en karakter. De trainingen van de laatste week waren pittig, maar belangrijk voor mijn vertrouwen.
Overzicht van mijn laatste trainingsweek voor Klagenfurt:
- Op 1 juni begon ik met een uur rollen binnen vanwege slecht weer, gevolgd door een tempoloop op de loopband.
- Op 2 juni fietste ik 84 kilometer en liep ik aansluitend nog 20 kilometer.
- Op 3 juni nam ik een rustdag, althans op sportief vlak, want het werk in de praktijk bleef gewoon doorgaan.
- Op 4 juni deed ik een blokjesloop van 20,63 kilometer, met acht keer afwisselend één kilometer snel en één kilometer traag.
- Op 5 juni reed ik mijn laatste rit met de club, een stevige tocht van 107,19 kilometer aan gemiddeld 30 kilometer per uur.
- Op 6 juni zwom ik vier kilometer en liep ik nog 17,87 kilometer aan anaeroob tempo.
- Op 7 juni deed ik een rustige zwemsessie van 2,25 kilometer.
- Op 8 juni reed ik een tempoduurrit van 90 kilometer en liep ik daarna nog 21 kilometer.
- En op 9 juni sloot ik af met drie kilometer zwemmen en vijf kilometer loslopen op de piste.
Het lichaam kreunt, maar de wil is er nog. Alles staat klaar. Mijn materiaal, mijn schema’s en mijn mentale focus. Klagenfurt is geen sprong in het onbekende, het is een stap in een droom die ik ondanks alles wil waarmaken.
Ik weet dat het zwaar zal zijn, maar ik wil het proberen. Voor mezelf. Voor iedereen die in me gelooft. En vooral ook voor Viktor, die me blijft dragen, ook al zit hij zelf in herstel.
We zijn klaar. Op naar Klagenfurt.
Liefs
Elise
