D-DAY: WK IRONMAN Nice
De dag waar ik maanden naartoe gewerkt heb: de WK IRONMAN in Nice!
TRRRRIIIINGGG… om 4u30 ging de wekker af. De adrenaline raasde al de hele nacht door mijn lijf, wat me aan weinig slaap hielp, maar dat zijn de positieve zenuwen waar ik op voorbereid was. Om 5u at ik drie grote pannenkoeken met suiker. Kleren al aan, vertrokken Viktor en ik rond 5u30 met de metro richting start. Het was een flinke wandeling naar mijn fiets, en door de verschillende ingangen was het even zoeken. Gelukkig kon ik mijn banden oppompen met hulp van een collega-triatleet. Nog snel een ‘stresskakske’ op het toilet, het hoort erbij. Daarna deed ik mijn wetsuit aan en stelde me op bij het zwemstartvak van mijn leeftijdscategorie F24-29. De zee was rustig en het parcours maakte een soort ‘M’ in het water, waarna we via de exit naar onze wisselzones liepen.
Ik kwam als 26e uit het water, vond vlot mijn fiets en wisselde snel. De eerste 10km fietsen verliepen snel en vlot, hoewel mijn benen stijf aanvoelden. Gelukkig waren die aanloopkilometers tot de eerste klim meer dan welkom!
De eerste klim was steil, meteen voelbaar in de benen door het lactaat, maar ik klim graag. Ik haalde een paar snellere zwemmers in zonder mezelf te forceren, hield mijn eigen cadans en probeerde elke halfuur te eten, afwisselend gels en snoepjes. De laatste kilometers waren dalend, wat stuurmanskunsten vergde om veilig terug te keren naar de wisselzone. Daar stonden al die fantastische supporters me enthousiast op te wachten!
Ik wisselde snel om en nam al mijn gels mee, maar een groot deel vloog er weer uit, balen! Gelukkig train ik altijd met Sanas-producten en had voldoende reserve mee. Tijdens het lopen nam ik elke halfuur een gel en zwaaide nog naar bekenden langs het parcours. Na 25km voelde ik mijn energiezakken. Mijn buik verkrampte, ik kreeg niets binnen en liet een eetmomentje schieten, niet slim. Bij de volgende wissel nam ik een cola, die overal rond vloog, maar het deed wel deugd. Suiker had ik echt nodig. Wanhopig probeerde ik de gels van de organisatie, maar ze smaakten me niet. De laatste 10km waren een ware uitputtingsslag. Mijn hoofd was niet meer helder, maar opgeven stond niet in mijn woordenboek. Viktor moedigde me al lopend aan. Ik wilde harder, maar het ging gewoon niet. Het parcours was vlak en rechtdoor, maar wat een prachtig zicht langs de promenade van Nice!
En toen, die laatste 2km… alles eruit persen en compleet uitgeput over de finish komen.
Ik pinkte een traantje weg toen ik Viktor, mijn ouders en onze Meulebeekse supporters Ade en Inti zag. Mijn medaille liet ik graveren en plofte neer op het gras: YES, I DID IT!
Een IRONMAN doe je nooit alleen. Het vraagt steun, begrip voor de vele trainingsuren, meeleven en verzorging. Daarom een dikke dankjewel aan Viktor, mijn ouders, vrienden, collega’s en sponsors!
Ik ben enorm dankbaar voor deze ervaring en trots op wat ik heb bereikt, ondanks alle uitdagingen. Dit is pas het begin van mijn sportieve avontuur, en ik kijk al uit naar nieuwe doelen en wedstrijden. Blijf me volgen, want er komt nog veel moois aan!
Sportieve groeten,
Elise
