Aankomst in Frankfurt: tussen spanning en verwondering
Woensdagochtend rond 6u30 vertrokken we vanuit België richting Frankfurt. Onze camionette zat zoals gewoonlijk goed volgeladen: drie fietsen, kilo’s sportvoeding van Sanas, en natuurlijk véél te veel kleren. De rit verliep allesbehalve vlot, want amai, wat een drukte onderweg. File na file, en eenmaal in Frankfurt zelf werd het niet rustiger. De stad bruist, maar tegelijk voelt het overweldigend.
We verblijven in het Mercure Hotel, op slechts anderhalve kilometer van de finishzone. We kregen een fijne kamer en konden ons al wat settelen. Het werd echter al snel duidelijk dat de adrenaline en spanning stilaan beginnen op te bouwen. Alles wat nu gebeurt, voelt als het begin van iets groots.
Woensdagavond besloten we om het fietsparcours te verkennen met de wagen. Aangezien grote delen over de autosnelweg lopen, is dit met de fiets niet mogelijk. Het parcours is snel, breed, maar ook technisch op sommige stukken. Het werd dus extra nuttig om de route visueel in te prenten.
Op donderdag stond er nog een korte fietstraining op het programma met enkele wattageblokken. Voor de veiligheid deden we deze op de rollen, in de kelder van het hotel. Daarna volgde – hoe kan het ook anders – nog een paar uurtjes administratie voor Mooov en New Level Coaching. Ook dat hoort erbij!
In de namiddag trokken we te voet richting het Ironmandorp. De sfeer daar is moeilijk te beschrijven. Alles wordt opgebouwd: de finishboog, de supporterszones, de stands… je voelt het groeien. En dan kwam hét moment: de registratie. Alles werd ineens echt. Tijdens het inlezen van mijn ID-kaart keken de medewerkers van Ironman me glimlachend aan. “You have a surprise waiting!” zeiden ze. Ik verkreeg vervolgens het nummer 433! Het valt ons onmiddellijk op dat het een laag nummer is. Viktor opende vervolgens mijn rugzak en vond een brief én een klein doosje. Wat bleek?
Ik kreeg de AWA Silver Award.
Wat is nu juist AWA?
All World Athlete (AWA) is een erkenning die Ironman uitreikt aan de top 10% van de triatleten wereldwijd in hun leeftijdscategorie. Mijn prestaties in 2024 zorgden ervoor dat ik nu tot de beste 7% ter wereld behoor. Ik werd letterlijk even stil. Het voelt bijna onwerkelijk dat je daar, tussen duizenden deelnemers, ineens dat symbool van waardering en erkenning in handen krijgt. De zilveren status geeft me niet alleen een mentale boost, maar bevestigt ook dat het harde werk écht gezien wordt.
We sloten de dag af met een kaarsje in de indrukwekkende Dom van Frankfurt. Even bezinnen, even ademhalen. Daarna dronken we iets op de gezellige markt.
Oh, en er is nog een grappig detail. Viktor en ik hebben al een tijdje een ‘deal’. Tijdens mijn vorige Ironman in Klagenfurt beloofde hij dat ik, als ik ooit onder de tien uur finish, een ring krijg… Ja hoor, dé ring. En laat er nu net… een juwelier tegenover ons hotel liggen. Toeval? Het lijkt alsof het lot ons zachtjes een duwtje geeft.
Nu begint de stress echt voelbaar te worden. Alles komt dichtbij. De dagen worden korter, de focus wordt scherper, de emoties groter. Maar één ding is zeker: ik ben er klaar voor. Of toch bijna. Nog een paar keer diep ademhalen en dan… Let’s go!
Sportieve groet,
Elise 🧡