📝Road to Kona – Dag 11: Het Wereldkampioenschap Ironman

De wekker stond op 4:15 uur, maar echt slapen zat er niet in door een autoalarm dat vanaf 1 uur ’s nachts elk kwartier afging. Ontbijt, spullen klaarzetten, en richting de startzone. Dit was het moment waar alles om draaide.

De fiets werd nog eens zorgvuldig klaargemaakt, sportvoeding ingelegd, banden op druk gebracht. Met muziek, motiverende woorden en een mix van geluk en ongeloof stapten we richting zwemstart.

De sfeer? Onbeschrijfelijk. Duizenden supporters, atleten van over de hele wereld, en de oceaan die ruig tekeergaat. Acht minuten voor de start mochten we het water in. De golven sloegen hoog, de adrenaline nog hoger. BAM! Het startschot.

Ik koos mijn lijn langs de rechterzijde van de boeien en voelde het meteen: dit is mijn dag. De oceaan was grillig, de golven hoog, maar ik vond mijn ritme. Na 3,8 km zwemmen klom ik het water uit met een tijd van 1u09’47”, sneller dan gehoopt én als 46ste uit het water. Dit was direct een teken, het niveau is hier hoog.

In de transitie nam ik bewust mijn tijd. Alles op orde, want er lag nog een lange dag voor me. Als 47ste vertrok ik op de fiets. En daar, tussen de menigte, zag ik Viktor. Zijn duim omhoog, zijn woorden in mijn hoofd: “Je bent goed bezig!”

Het parcours kende ik ondertussen als mijn broekzak: lavavelden, windvlagen, de klim naar Hawi. De benen voelden goed, de focus zat juist. Eten, drinken, ritme. Als 19de bereikte ik Hawi, en met volle overgave begon ik aan de terugweg. Met een stevige push kwam ik binnen in 5u23’13”, als 16de in mijn categorie.

Maar toen sloeg de misselijkheid toe. De warmte, de spanning, de voeding, alles kwam samen. Ik vertrok als 18de aan de marathon, zoekend naar balans. “Alles zit in het kopke,” zei Viktor altijd. Stap voor stap, kilometer na kilometer.

De marathon van 42,2 km voltooide ik in 3u46’41”. In het Energy Lab (twee keer eerder getraind) vond ik mijn ritme en kon ik versnellen. Het resultaat: finish in 10u30’35”, 19de in mijn leeftijdscategorie, 1ste Belgische vrouw in mijn klasse, 80ste algemeen.

Onwerkelijk. Magisch. Alles waarvoor we (maanden, jaren) gewerkt hebben, kwam hier samen.

Met een hart vol dankbaarheid keren we terug naar België.
Dank aan Viktor, mijn familie, sponsors, supporters, collega’s, patiënten en iedereen die dit mee mogelijk maakte.
Kona, jij was hard… maar onvergetelijk. 🌺