Wanneer het even niet meer gaat

Hey, Elise hier.

Vandaag wil ik iets met jullie delen wat minder makkelijk is. De laatste tijd zit ik in een donkere periode, zowel mentaal als fysiek. Het voelt alsof ik vastloop, alsof mijn lichaam en geest me in de steek laten, terwijl ik zo hard probeer vooruit te komen.

Meerdere bloedonderzoeken en doktersbezoeken later kwam het verpletterende verdict: klierkoorts. Het woord alleen al is de nachtmerrie van elke atleet in voorbereiding. Dit betekent dat ik mijn lichaam nu écht de tijd moet geven om te herstellen, ook al wil ik niets liever dan doorgaan.

De combinatie van een drukke praktijk, de verbouwingen thuis en de intense voorbereiding op mijn Ironman maakte het niet makkelijker. Ik zat op mijn grenzen, misschien zelfs daar voorbij. Nu besef ik dat rust geen luxe is, maar een noodzaak.

Toch blijf ik doorbijten in de praktijk, ook al zijn mijn bloedwaarden verre van gunstig. Het werk geeft me houvast, maar het vraagt ook veel van me. Het is een fijne afleiding, maar tegelijkertijd een extra uitdaging in deze moeilijke periode.

Het is moeilijk om deze pauze te accepteren, om toe te geven dat het even niet gaat zoals ik wil. Maar ik probeer mezelf te herinneren dat herstel ook onderdeel is van het proces. Mijn lichaam heeft dit nodig, en ik moet leren luisteren, geduld hebben en lief zijn voor mezelf.

Ik deel dit niet om medelijden te vragen, maar omdat ik weet dat we allemaal momenten kennen waarop het zwaar is. Het hoort bij het leven, bij het sporten, bij het mens-zijn.

Bedankt aan iedereen die me steunt in deze moeilijke periode. Jullie lieve woorden en aanwezigheid betekenen meer dan ik kan zeggen.

Ik hoop snel sterker terug te komen, stap voor stap, met hernieuwde energie en passie. Tot dan neem ik de tijd om te helen, zowel in lichaam als in geest.

Elise